Statystyka

czwartek, 23 maja 2013

Hmmm, przeczytajcie .

Jak już zdążyłyście pewnie zauważyć, od 11 maja nic, żaden post, się nie pojawił. Nie będę Wam się tłumaczyć i wykręcać, bo to nie tak na działać.

Otóż Aga miała dodać imagina - cisza. Obiecała, że będzie dodawała do końca miesiąca, ale pomińmy to, bo nie chcę nikogo obciążać ani oskarżać.

Dalej, nie wiem, dlaczego Gosia ostatnio też nic nie dodawała, nie tłumaczyła mi się. Ale wczoraj poprosiła mnie o miesiąc wolnego. Zgodziłam się, bo doskonale ją rozumiem, trudny okres w życiu, itd.

Teraz ja. Wiem, jestem założycielką tego bloga i to mi powinno najbardziej zależeć na dobru moich czytelników. Jednak ostatni czas nie jest dla mnie najłatwiejszy. Pierwszy z brzegu powód, kompletny brak weny. Jestem zdania, że jeśli mam dodać coś poniżej swoich możliwości, to wolę Was nie załamywać takim CZYMŚ. Dalej, ja same wiecie zbliża się koniec roku szkolnego, czas naciągania i poprawiania ocen, co równa się kompletny brak czasu, którzy przecież każdy powinien choć troszkę mieć. Do końca maja muszę zrobić 4 projekty na wuef, historia, zajęcia artystyczne ( których nienawidzę x.x )  i bodajże wos. 
Nie chcę dla Was źle, sami przecież zdążyliście mnie już poznać. 

Postanowiłam, przez decyzję Agi, przyjąć DWIE nowe redaktorki. Wybory już się odbyły, dwie dziewczyny szczególnie u mnie zaplusowały i z po prostu zdobyły moje wrażliwe serducho :)

Dlatego też, w weekend, a może tuż po niedzieli przedstawią Wam się AGATA i AGNIESZKA :)

Czekajcie z niecierpliwością, bo myślę, że wybrałam bardzo dobrze.

Przepraszam za wywody, tłumaczenie się i tak dalej, ale wszyscy jesteśmy ludźmi i musimy wybierać między rzeczami ważnymi, a ważniejszymi.

Dziękuję, że nadal macie do mnie zaufanie, i mam nadzieję, jesteście ze mną.

Kocham Was wszystkie/wszystkich xx


Dominika < 3


sobota, 11 maja 2013

Urodziny :)

Jestem skromna , wiem.
Ale mam dzisiaj urooodziny < 33
W najbliższym czasie pochwalę się Wam, co takiego dostałam :D

Dominika xx

#118. Harry

(Piosenki są dodane, bo przy nich pisałam to. Moim zdaniem dodaje trochę atmosfery. Jeśli nie chcesz słuchać, nie włączaj. Jak wolisz bez podkładu nie musisz słuchać :) )

Pierwsza piosenka :

Od dawna nie podobał ci się twój wygląd. Wydawało ci się, że jesteś za gruba. Zdaniem Harr'ego byłaś w sam raz. Brzuch nie był idealnie płaski, ale nie był też za duży. W sam raz. Wydawało ci się, że masz zbyt masywne uda. Za dużo zmarszczek na buzi, gdy się uśmiechasz. Waga była optymalna. Tobie to nie wystarczało, więc postanowiłaś zacząć odchudzanie. Harry jak zwykle był temu przeciwny. Kochał cię taką jaka byłaś.
 
Stosowałaś tak zwane "głodówki". Nie jadłaś zbyt dużo, tylko śniadanie. Oprócz tego nic więcej. Piłaś bardzo mało, jedynie wodę, ale też nie dużo. Często wychodziłaś na spacery. Coraz mniej spałaś. Harr'emu to się nie podobało. Coraz częściej zwracał ci uwagę, dlaczego ty tak mało jesz i w ogóle. Musiał na tydzień wyjechać, bo miał kilka spraw związanych z zespołem. Musiał zostawić cię samą. Dzwonił często, SMS-owaliście. Codziennie czułaś, że jest blisko, choć go nie było w domu. 
 
Minął tydzień. Dziś wieczorem Harry wraca do domu. Ty czekasz na niego z niecierpliwością. Harry po cichu wchodzi do domu, zostawia walizki i idzie do waszego pokoju :
- [T.I] wróciłem ! - krzyczy wchodząc do pokoju
Ty szczęśliwa rzucasz się na niego :
- Harry ! Nareszcie ! - przytulasz się mocno do niego
Oboje siadacie na łóżku :
- Nawet nie wiesz jak tęskniłem, ten tydzień to jak wieczność bez ciebie ! - przytula cię
Patrzycie sobie głęboko w oczy. Harry powoli przysuwa swoje usta do twoich. Dzielą was zaledwie milimetry. Całuje cię namiętnie w usta. Powoli przesuwacie się na łóżko. Harry jest na górze, lekko się o ciebie obiera. Powoli zdejmuje z ciebie bluzkę. Rękami wodzi po twoich udach. Jedna ręka zbliża się do twoich piersi, gładzi brzuch. Coś go zaniepokoiło :
- [T.I] ? Dlaczego tak bardzo odstają ci kości ? Wyglądasz jak szkielet jakiś ? - jest bardzo zaniepokojony
Zakładasz swoją bluzkę :
- Cholera [T.I] coś ty ze sobą zrobiła ? Wytłumacz mi to ! - zdenerwowany wstaje z łóżka i łapie się za głowę
- Harry, zrozum mnie, nie chce być gruba ...
- Gruba ? Wolisz być jak jakiś szkielet ? - przerywa ci - Czy ty jesteś normalna ? Chcesz umrzeć dla ładnej figury ? - krzyczy
- No bo .. - Harry jednak nie daje ci dojść do słowa
- O nie, nie, nie, jutro idziemy do lekarza ! Nie może tak być, możesz przez to umrzeć, może jeszcze nie jest za późno !
Harry wychodzi z pokoju. Idzie do kuchni i robi sobie kawę. Ty sama zostajesz w pokoju.
 
Następnego dnia, tak jak powiedział Harry idziecie do lekarza. W samochodzie jest ci bardzo zimno, chociaż jest lato. Od rana humor ci nie dopisuje, Harr'emu z resztą też. Dotarliście w końcu do lekarza. Wchodzicie do środka :
- Dzień dobry, proszę wejść - mówi lekarz
Oboje siadacie na krzesłach obok biurka lekarza :
- No więc, z czym do mnie przychodzicie ? - pyta
- [T.I] ma trochę za mało ciała - zaczyna Harry - na brzuchu kości jej zbyt wystają. Coraz więcej kości jest odsłanianych. Ona nie chce jeść, nic - powiedział
- Pozwoli pani, że ocenię sytuację.
Lekarz ogląda twoje ciało. Widzi, że to co powiedział Harry jest prawdą. Żebra są bardzo dobrze widoczne. Twoje ręce można objąć jedną ręką. W policzkach są bardzo duże dołki. Jakby wyssano z ciebie całą krew, mięśnie. Jakby została tylko sama skóra :
- Boże Święty ! - lekarzowi dojęło mowę - panno [T.I], pani chyba ma anoreksję !
- Co ?! - krzyczy Harry podnosząc się z krzesła - da się ją uratować jeszcze ?
- Szanse są niewielkie. Skoro coraz mnie je, najprawdopodobniej jest niewielka szansa. Ale trzeba spróbować. Musi się zmusić do jedzenia.
 
Tak. Masz anoreksję. Doprowadziłaś się sama do tego stanu. Gdyby nie reakcja Harr'ego, byłabyś już niedługo martwa.
Oboje wróciliście do domu. Harry stawia wodę na herbatę, ty siadasz na krześle. Patrzysz się w podłogę :
- Harry ..
- Cicho, muszę pomyśleć - przerywa ci
Po chwili wybiega z domu. Nie ma go około pół godziny.
 
 
 Harry wraca do domu :
- [T.I] chodź szybko do kuchni ! - krzyczy
Ty idziesz do niego :
- Zaczynamy ! - krzyczy
Ty patrzysz na niego jak na jakiegoś wariata :
- Coś ty nakupował ?!
- Nie gadamy, jemy !
Harry kupił dwie torby jedzenia. Pełno niezdrowego jedzenia i innych rzeczy. Wyjmuje dużą pizzę i szybko daje ci kawałek :
- Jemy, jemy ! - podaje ci
Ty powoli zaczynasz jeść, Harry, żeby nie było ci smutno samej jeść pomaga ci. Mozolnie przełykasz każdy kawałek :
- Szybciej, zaraz deser !
- Co ? - pytasz zdziwiona
Oboje jecie te pizzę. Po wymęczeniu się ze zjedzeniem jej, Harry wyjmuje już co innego :
- A ty gdzie sie wybierasz ? - łapie cię, gdy widzi, że chcesz odejść - teraz deser !
Deser składał się z lodów, bitej śmietany i groszków :
- Hmm ? - podaje ci lody uśmiechając się
Popatrzyłaś na nie. Wzięłaś pucharek i zatopiłaś go w twarzy Harr'ego :
- Ej, chyba ty miałaś jeść !
- Dobra, dawaj te lody - śmiejesz się
Ty jesz lody a Harry wyciera twarz. Śmiejesz się z niego i jesz lody. Opierasz się o ścianę. Harry wyjmuje już co innego :
- Dobra zjedzone ! - mówisz
Harr'emu to sie nie podobało. Stałaś obok kosza i jeszcze chowałaś go :
- Przesuń się !
Patrzy a w koszu leżą lody :
- Co to ma być ?
- Lody ? - wzruszasz ramionami i się uśmiechasz
- Za karę masz czekoladę ! - uśmiecha się
- Dawaj ! - robisz zburzoną minę i jesz czekoladę opierając się o ścianę
Harr'emu zaraz pękną policzki od tego śmiechu :
- I z czego sie śmiejesz ? - rzucasz w niego kawałki czekolady
- Nie śmieje się, ja tylko uśmiecham się - mówi roześmiany
 
 
 
Oboje przytuleni leżycie na hamaku, na tarasie. Harry mocno obejmuje cię :
- Wiesz co [T.I] - zaczyna - wątpiłem, że będziesz chciała cokolwiek jeść. Myślałem, że nie dasz rady.
Przekręcasz się w jego stronę i patrzysz na niego :
- (uśmiechasz się ) Mówiłam ci o tym co się stało z moją mamą ? - pytasz
Harry kiwa głową na znak, że nie :
- Ona też miała anoreksję. Po urodzeniu mnie, stwierdziła, że zbyt przytyła przez ciążę. Nie jadła przez wiele dni. To doprowadziło do jej śmierci. Nawet jej nie poznałam. Tata sam mnie wychowywał - łzy spływają ci do oczu - sama doprowadziła do swojej śmierci. Chciała być atrakcyjna, gdyby nie zaszła w ciążę żyła by nadal. Tata nie zdążył jej powstrzymać, bo wyjechał w delegacje. Nikt nawet nie zauważył, że za szybko chudnie - przytulasz się do Harr'ego jeszcze mocniej - a wiesz co jest w tym najgorsze ? Sama też powoli doprowadziłam się do tego stanu. Gdyby nie ty, gdybyś nie zareagował, byłabym martwa. Szkoda tylko, że mój tata w porę nie zareagował.
- Nie wiem co bym zrobił, gdyby ciebie zabrakło - całuje cie w czoło
- Kocham cię !
- Kocham cię - Harry całuje cię namiętnie
Twoja kondycja wskazywała, że wrócisz do zdrowia. Bez pomocy Harr'ego nie dałabyś rady. Teraz wiesz, że jeśli chce się schudnąć, trzeba to robić z umiarem. Nie stosować czegoś takiego jak ''głodówka''. To tylko pogarsza stan zdrowia.
 
 
 
 
 
 
Cześć wszystkim ;)
1. Znowu zapomniałam dodać imagin i z tego powodu bardzo was przepraszam, teraz dużo w moim życiu się dzieje i nie mam zbytnio czasu. Myślę, że mi wybaczycie ♥
2. Wydaje mi się, że imagin jest słaby ;(  Nie ma w nim takich zaskakujących momentów ;(
+ zastanawiam się, czy nie zrobić 2 części ? :)

                                                                                 Do następnego :
                                                                                     Gosia ♥

sobota, 4 maja 2013

# 117. Zayn.


 Moje życie było zwyczajne. Żadnych ekscytujących przeżyć, spontanicznie podejmowanych decyzji. Prowadziłam regularny, żeby nie powiedzieć nudny tryb życia. Dopiero, gdy poznałam Nicolas'a coś się zmieniło. Moje życie choć trochę wyszło z rutyny, zaprzyjaźniłam się z jego kumplami. Wspólne wyjazdy na weekend zrobiły ze mnie innego człowieka. Całkowicie się odmieniłam i zakochałam. Na początku Nicolas był dla mnie tylko przyjacielem, ale z czasem to się zmieniło. Wspólnie spędzany czas przybliżył nas do siebie i stało się. Wybuchło gorące i odwzajemnione uczucie. Jednak życie jak w bajce nie trwało długo. Pewnego dnia przyszedł do mnie jeden chłopak z naszej paczki, Nathaniel. Powiedział mi, że Nicolas korzysta z usług ... prostytutki. Oczywiście mu nie uwierzyłam, ale żeby się upewnić przez jeden dzień go śledziłam. Czułam się jak idiotka, gdy obserwowałam, jak mój chłopak idzie do knajpki spotkać się z siostrą, a potem do naszej siedziby, gdzie spędził większość dnia. Dopiero późnym wieczorem poznałam prawdę. Nicolas jechał do domu publicznego przy Park Place w dzielnicy St. James. Wysiadłam zdenerwowana z auta i ruszyłam ku niemu nie dbając już o to, czy mnie zauważy. Wyjęłam z kieszeni telefon, zadzwoniłam i zapytałam co robi. Zatrzymał się przed wejściem i powiedział, że jest na jakimś bardzo ważnym spotkaniu i nie wie, o której wróci. Właśnie wtedy do niego podbiegłam i z całej siły uderzyłam w twarz, a następnie wykrzyczałam, że mnie oszukał, zdradził i że z nami koniec. Wróciłam do samochodu i odjechałam z piskiem opon. Zatrzymałam się dopiero przed moim mieszkaniem. Otarłam łzy z policzków i wysiadłam. Weszłam do klatki schodowej, zapaliłam światło i ruszyłam na górę. Prawie przegapiłam tablicę ogłoszeń, a dziś widniała na niej nowa informacja. Przykuła moją uwagę nie tylko dlatego, że pojawia się raz na rok, ale dlatego, że tam było idealne wyjście dla mnie. Trzy słowa : kobieca jednostka wojskowa.

 Oczywiście w kulminacyjnym dniu zaspałam. Szybko otrząsnęłam się z sennego amoku i ubrałam, a potem wrzuciłam do torby wszystkie kosmetyki, wzięłam wcześniej spakowane ciuchy i wyszłam z domu. Na miejsce zbiórki dotarłam minutę przed odjazdem.
 - Jeśli cały twój pobyt tutaj ma wyglądać tak, jak początek, to nieciekawie to się zapowiada, Edwards - usłyszałam głos surowej, suchej kobiety w stroju koloru szeryfa z westernu, z blond włosami schowanymi pod kapeluszem. Usiadłam na jedynym wolnym miejscu i bąknęłam ciche "przepraszam". Autobus ruszył i wywiózł nas z Londynu do miejsca oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów, które wyglądało jak pole treningowe. Wysiadłyśmy z busu i za panią kapitan poszłyśmy do budynku, w którym miały być nasze łóżka.
 - Wybierzcie sobie łóżka i spotykamy się jutro - powiedziała, odwróciła się na pięcie i wyszła. 
 W środku było już kilka dziewczyn w wieku 20 - 22 lata. Zajęłam jedno z wolnych łóżek, rzuciłam na nie torbę i usiadłam podkurczając nogi. Wtedy do pomieszczenia weszły 3 kolejne osoby. Roześmiane usiadły obok i wdały się w rozmowę. W pewnym momencie jedna z nich przysiadła się do mnie.
 - Jesteś nowa, prawda ? Pierwszy raz cię tu widzę - powiedziała.
 - Tak, dziś przyjechałam. Jestem Perrie.
 - Jade. A to - wskazała na dwie pozostałe - są Jessie i Leigh Anne.
 - Hej!
 - Siemka.
 - Cześć.
 Dziewczyny również usiadły na moim łóżku.
 - To co tutaj robisz ? Jakaś kara, a może facet i chęć zapomnienia ? - dopytywała Jessie.
 - Uuu, widzę, że trafiłaś w punkt z tym facetem - dodała Leigh, gdy zobaczyła moją minę.
 - Zdradził ? - zgadywała Jade, a ja tylko kiwnęłam głową.
 - Nie był ciebie wart!
 - Byłaś dla niego za dobra!
 Uśmiechnęłam się, zaczynało mi się tu podobać. Znałam dziewczyny od minuty, a one już rzuciły się mnie pocieszać. To było takie wzruszające i piękne!
 Następny dzień nie był wcale taki miły, zwłaszcza pobudka, która nastąpiła już o 5 rano. Do budynku wbiegła kobieta z autobusu krzycząc, abyśmy wstawały i za 15 minut ustawiały się na zewnątrz.
 - 15 minut ? - wstałam leniwie - Nie zdążę się umalować.
 - Tutaj makijaż nie jest niezbędny do życia. 15 minut, dziewczyny i czas leci! - po czym wyszła z trzaskiem drzwi.
 Rozejrzałam się dookoła i ku memu zdziwieniu prawie wszystkie były już gotowe.  Najwyraźniej dużo wiedzą o tutejszym życiu w odróżnieniu ode mnie. Założyłam spodnie i koszulkę w moro, do tego ciężkie czarne buty i w szeregu poszłyśmy na miejsce zbiórki. Znowu pojawiła się kobieta z busu, tym razem po to, aby przedstawić nam kapitana naszej jednostki. Był to facet około czterdziestki, wyprostowany jak struna od gitary, z lekkim zarostem na twarzy. " A myślałam, że chociaż tutaj nie będzie żadnych facetów ". - pomyślałam. Pogadał, pogadał i przedstawił nam swojego zastępce, Zayna Malika jak powiedział. Nie mieliśmy czasu na nic, bo od razu zabrałyśmy się za ćwiczenia typu bieganie, wdrapywanie się na ścianę. Przez cały ten czas czułam na sobie wzrok Malika. Wieczorem wyszłam zapalić. Na szczęście tego mi nie odebrali. Odeszłam na jakąś odległość i zaciągnęłam się dymem. Myślałam, że to bezpieczne miejsce, ale najwyraźniej się myliłam.
 - Palisz ? - usłyszałam od Zayna, gdy się pojawił. - Nie pomyślałbym.
 - A co ? Nie można tutaj ? 
 - Można, jak nikt nie zauważy i nie doniesie.
 - Ale ty chyba tego nie zrobisz ?
 - Nie. Sam przyszedłem tutaj po to samo - wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i zapalił jednego. Teraz to ja się zdziwiłam. Usiedliśmy na ziemi obok siebie i ...
 Od tamtego czasu wszystko się układało i dużo się zmieniło. Ja i Malik stanowimy ukrywającą się parę, bowiem gdyby ktoś z wysoko stojących osób się dowiedział, Zayn miałby kłopoty, a tego nikt nie chce. Jednak sielanka nie trwała długo. Któregoś dnia powiedział mi, że został wezwany do Iraku razem z setką innych mężczyzn. Nasze pożegnanie było ciężkie i długie, a gdy już wyjechał, nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Pisał do mnie raz w tygodniu, a ja do niego codziennie. I tak przez 2 lata, aż przez miesiąc nie było żadnej odpowiedzi. W końcu dowiedziałam się, że Zayn uratował jednego ze swoich kolegów, a sam zapłacił za to życiem. Jego ciało zostało sprowadzone do Londynu po tygodniu, a pogrzeb odbył się z należytymi honorami. Od tamtego czasu minęły 3 lata, ja jakoś sobie radzę. Z Jade, Jessie i Leigh Anne utrzymuję stały kontakt, nadal jesteśmy w jednostce, niedługo mają nas przenieść, a ja już w nic nie angażuję się uczuciowo, bo nie chcę się zawieść po raz kolejny. 



Jest to jeden z moich ostatnich imaginów na tym blogu, może nawet ostatni.Ostatnio czuję się wypalona, nie mam na nic pomysłów, co zresztą widać po marnej końcówce, która i tak nigdy nie była moją mocną stroną. Zostaję do końca miesiąca, może uda mi się jeszcze coś naskrobać, ale tego nie obiecuję, a potem będziecie musiały powitać się z kolejną 'pisarką'. Byłam tu od początku, ale nic na siłę. Dominika, Gosia i przyszłe niedoszłe są genialne i na pewno będą pisały mega imaginy, a wy musicie je doceniać, bo na moim przykładzie widać jakie to jest ciężkie wpaść na genialny pomysł, a potem jeszcze to opisać tak, żebyście były zadowolone. Może przez wolny czas wezmę się za opowiadanie, jeśli mnie najdzie wena - Panie Boże, pomóż! - Jeśli jest tu fanka Zouisa, to zostaw jakiś kontakt, a gdy może za rok pojawi się pierwszy rozdział, na pewno nie zapomnę i poinformuję :D
 Pa 
Aga ♥ 

czwartek, 2 maja 2013

# 116. Louis

Wytłumacz mi, jak to jest. Jak temu wszystkiemu podołałeś ? Jak udało Ci się tyle osiągnąć ? I jakim sposobem nadal jesteś sobą ? Tym dawnym Louisem Tomlinsonem, którego tak bardzo kocham.

Pamiętam, jak razem stawialiśmy zamki z piasku. Jak nieraz dostałeś ode mnie łopatką w głowę, a za karę dawałeś mi buziaka. Musisz widzieć, że wówczas nie myłam policzka przez dwa dni.
Pamiętam, jak w wieku siedmiu lat przyszedłeś do mnie, obchodzącej piąte urodziny z konwaliami w dłoni i zaśpiewałeś mi "Sto lat".
Pamiętam, jak poszedłeś do szkoły, a ja musiałam sama się bawić. Zawsze po powrocie do domu, zrzucałeś tornister z nadrukiem jakiegoś superbohatera i biegłeś w moją stronę. I znów zamku z piasku i łopatka w mojej ruchliwej ręce. Kochaliśmy bawić się w piaskownicy, pamiętasz ? Mawiałeś, że jestem na nim księżniczką, a Ty uratujesz mnie od złej macochy. Wtedy to ja podarowałam Ci całusa. Pamiętam, że byłeś cały w piasku, którego drobinki jakimś cudem dostały mi się do buzi.
Kochałam tamte czasy, wiesz ? Byliśmy zbyt mali, by zrozumieć świat. Ale już wiedzieliśmy, czego chcemy. Ty chciałeś muzyki, a ja - Ciebie.
Byliśmy nierozłączni. Choć jesteś starszy o dwa lata, zawsze rozumieliśmy się bez słów.
Wówczas, mając jedenaście lat, nie marzyłam o nowym ubranku dla mojej szmacianej lalki. Marzyłam o szczęśliwej, mieszkającej we wspaniałej i oklepanej już willi z basenem. Gdzie stworzylibyśmy coś naprawdę cudownego ...
Dom pełen radości płynącej z nas i pełen śmiechu naszych pociech. Nie byłam głupim dzieckiem. Szybko dorosłam. Ale nigdy nie byłam chociaż w połowie tak dzielna jak Ty, Lou. Byłeś silny, gdy Twoi rodzice się rozstali. Ja nie wiem, czy dałabym radę. Wątpię. Potem choroba Daisy. Nie płakałeś w kącie, tylko wspierałeś osamotnioną mamę. Przyznam, że choć w Twoim życiu dużo było tych gorszych chwil opatrzność czuwała.

Pamiętam też piękny, majowy dzień, pełen słońca i zapachu konwalii rosnących w moim ogródku. Przyszedłeś do mnie.
- Cześć - przywitałeś się i pocałowałeś mnie. Parą, tak bardziej oficjalnie, byliśmy od ponad roku. Ty miałeś wówczas siedemnaście lat, ja - piętnaście. Każda chwila spędzona z Tobą była tą najlepszą w życiu. U Twego boku czułam się bezpiecznie, jak nigdzie. 
Spędzaliśmy razem każdą wolną chwilę. Pragnęłam mieć Ciebie tylko dla siebie. I dziękuję, że to dostałam, choć troszkę. 
- Skarbie, muszę Ci coś powiedzieć - nie widziałam tej radości w twoich oczach, która przecież zawsze Ciebie cechowała - Idę spróbować spełniać marzenia do X-Factora. 
Rzuciłam Ci się na szyję. Wiedziała, że tylko czekasz na swoją osiemnastkę. Dopiero wtedy chciałeś zobaczyć, jak inni Cię ocenią.
Ale Ty odsunąłeś mnie od siebie, nie pozwoliłeś przytulić ani pocałować.

- Nie możemy być razem. Jeśli udałoby mi się zajść dalej, to byłby to związek na odległość. A związki na odległość na ogół nie mają żadnego sensu.
- Ale przecież jeszcze się nie dostałeś - wiem, pewnie zabolało - Jeszcze nie wiemy, czy dadzą Ci szansę.
Mnie chyba bardziej zależało na Nas. Wyszedłeś z mojego domu, zostawiając tyle cudownych wspomnień. Nie wiem, czy wiesz, ale wybiegłam za Tobą. Ale Ty znikałeś już za horyzontem. Nie miałam Ciebie. ZOstał mi tylko zapach tych cholernych konwalii, które do niedawno tak kochałam. 
Dobrze myślałeś, dali Ci szansę. A mi ją odebrali. 
Odebrali szansę na szczęśliwe życie. Cieszyłam się, że Ci się udało. Bo Cię kochałam. Stop. Ja nadal Cię kocham.
Zająłeś 3 miejsce z tym Twoim boysbandem. Zawsze pragnąłeś muzyki. Dobrze, że występ z X-Factorze to zaspokoił. Ja chciałam Ciebie. A spadam na samo dno. Ja i moje łaskawe przeznaczenie.
Rok 2013.
Ty jesteś już mężczyzną. Nie widziałam Ciebie już dobre trzy lata. Przeprowadziłeś się do Londynu. 

Pamiętasz mnie jeszcze ? Wiesz, kim dla Ciebie byłam ? Kim STARAŁAM SIĘ być ? 
Bądź z Eleanor, przecież widzę, że jesteście razem szczęśliwi. Nie zasługujecie na hejty, uwierz mi. 
A co mi pozostało ? 
Jestem Directioner, jak inne. Ale zapamiętaj, że zawsze będę tą najwierniejszą, nie zwracającą uwagi na nic. Żadne powinięcie się Twojej nogi nie wykluczy tego, że zawsze będę Cię wspierać. 
Nic nie musisz zmieniać, ale pamiętaj o mnie. O tej pokręconej, ciemnowłosej dwudziestolatce , którą zwykłeś nazywać "Aniołkiem". Ale teraz Twojemu aniołowi opadły skrzydła. Nic nie jest w stanie ich uzdrowić. Jedynie świadomość, że pamiętasz. 
Kocham Cię bez względu na wszystko. Bądź szczęśliwy. 

- Kocham Cię bez względu na wszystko. Bądź szczęśliwy. - przeczytałem na głos, łkając. Łzy powoli spływały na list, który właśnie do mnie przyszedł. Nie mogłem być większym idiotą. 
Największym błędem człowieka jest niezauważenie najważniejszych wartości. 
Zostawiłem ją, ale nie przestałeś jej kochać. Co ja sobie myślałem ? Że będzie lepiej ? Nie chciałem ranić jej związkiem na odległość. Ale w miłości nie chodzi o kilometry, ale o moc uczucia. Dla mnie ono nie wygasło. Ono z każdym dniem jest coraz silniejsze. 
Przecież nie sposób zapomnieć o dziewczynie, która jako wotum miłości daje Ci łopatką w głowę. 
O dziewczynie, która jest większym aniołem niż reszta.
O dziewczynie, która walczy o swoje szczęście, które jakiś idiota bezmyślnie odebrał. Ona musi mnie szanować, skoro napisała. Zadziwiające po tym, co jej zrobiłem. 
telefon do ręki. Czas zadzwonić do Eleanor i chłopaków. Muszę wyprostować moje życie. A uda mi się to tylko z moim zadziornych szczęściem. Mam tylko nadzieję, że dostanę szansę. Ona uświadomiła mi, że bez marzeń i wiary w szczęście po prostu życie nie istnieje. 
Muszę jej za to podziękować.


Życie przestało mnie bawić. 
Życie nie jest już istnieniem.
Życie to chińska podróba prawdziwego szczęścia.


Przepraszam, że tak długo musieliście czekać. Kocham Was < 33

Dominika xox


P.S. Na prawdę chcecie drugą część ? Okej, ja coś obczaję, wymyślę i ukaże się ona, chociaż nie przewidywałam, zamiast imagina o Niallu. Pasuje ? :D
Szablon by S1K