#159. Liam (3.3)

 Avril Lavigne - When you're gone
http://www.youtube.com/watch?v=kxLbNA6GHVw

Nie ma go. Powiedział 'żegnaj'. Nigdy już nie wróci. Ostatni raz go widziałam. Czuję się samotna, niechciana. W moim sercu pojawiła się pustka, dlaczego teraz? Dlaczego aż tak za nim tęsknie? Za samą jego obecnością, głosem. Mógł stracić przeze mnie tytuł, to, co osiągał przez dłuższy czas. Mogłam to wszystko zniszczyć. Tylko dlaczego tak to boli ? Jakbyśmy się wcale nie znali. Jakbyśmy nigdy nie spojrzeli w swoje oczy. Dlaczego tak się stało? Dlaczego tak bardzo to boli?

Kolejny raz wstaję z tego miejsca. Straciliśmy się nawzajem. Chciałbym to cofnąć, ale nie mogę. Nie mogę narażać jej na niebezpieczeństwo. Nie kolejny raz. Nawet to, co teraz robię sprawia mi trudności. Nie przejmuję się przegranymi walkami, bólem i wszystkimi innymi rzeczami. Chcę tylko znów mieć ją przy sobie. Przytulić ją, poczuć jej zapach, usłyszeć jej głos

- Liam! Weź się do roboty! - mój trener coraz częściej się denerwował moimi porażkami. Mi stało się to wszystko obojętne. Schodziłem z ringów przegrany, zmarnowany. Muszę się otrząsnąć. Muszę przestać o niej myśleć.

- Liam, co się z tobą do cholery dzieje? Tylko raz przegrałeś! Weź się w garść!- już nawet jego krzyki nic nie dawały - Jeżeli za nią tęsknisz, to idź do niej!

- Nie tęsknię, jasne? - i po co go okłamuję?

- Widzę przecież, że jest inaczej! Myślisz, że tego nie widać? Tęsknisz za nią! - mógłby się na mnie wydzierać, ale to i tak nie pomoże.

- Nie, nie tęsknię.

- Tęsknisz! Nie wmówisz mi, że jest inaczej. Kochasz ją i nie wywiniesz się od tego.

Kolejne dni. Kolejne bezsensowne dni. Bez niego. Nie daje żadnego znaku życia. Leżę tylko w swoim pokoju. Przykryta kołdrą i przytulona do poduszki. Co jest ze mną nie tak? Powinnam cieszyć się, że moje życie nie jest zagrożone. Powinnam, ale nie cieszę się z tego. Co powinnam teraz zrobić? Wyjść? Cieszyć się życiem? Bardziej powinnam pooddychać świeżym powietrzem. Ubiorę się cieplej i wyjdę. Wstałam z łóżka, podeszłam do szafy, wyjęłam z niej gruby bawełniany biały sweter i czarne rurki. Ubrałam je, poprawiłam swoją fryzurę, wzięłam swoją torebkę i wyszłam. Nie jest tak zimno, ale też nie za ciepło. Udałam się do parku. Rozpoczęłam swój powolny spacer. Chłodne powietrze drażniło moje policzku. Nie wiedziałam, że tak bardzo można za kimś tęsknić. Zauważyłam na ławce siedzącego starszego pana, przyglądał mi się. Ruchem ręki pokazał mi, żebym podeszła. Tak zrobiłam. Usiadłam obok niego, był to dość stary pan, około siedemdziesiątki.

- Cześć - przywitał się, od razu zrobiło mi się milej.

- Dzień dobry - uśmiechnęłam się.

- Tęsknisz za kimś? - skąd on to wie?

- Tak, ale to nie ma już sensu. Powiedzieliśmy już sobie 'żegnaj' - starszy pan zacisnął mocniej usta, bardziej oparł się o swoją laskę.

- Wszystko ma sens, kochana. Na pewno nie powiedzieliście sobie ostatniego słowa. Ja niestety straciłem szansę, gdybym odważył się jeszcze odezwać, nie doszłoby do tego - westchnął głośno

- Opowie mi pan? - obydwoje popatrzyliśmy na siebie, później na park.

- Miała na imię Megan. Pobraliśmy się pięćdziesiąt lat temu. Do dziś ją wspominam. Umarła rok temu.

- Przepraszam nie wiedziałam.

- Nie szkodzi, to wyłącznie moja wina. Dzień przed jej śmiercią przyszedłem na grób naszej zmarłej córki, miała zaledwie dwadzieścia cztery lata. Od jej śmierci każdą chwilę spędzałem nad jej grobem. Megan nie rozumiała tego, bo dawno pogodziła się z jej śmiercią. Gdybym odważył się powiedzieć Megan, dlaczego zawsze tam chodzę nie doszłoby do jej śmierci. Gdyby Megan powiedziała mi, że ma raka, chciała, ale nie mogła, bo nie było mnie przy niej.  Teraz straciłem je obydwie. Nic już nie mogę z tym zrobić.

- Uważa pan, że ja też powinnam się jeszcze odezwać?

- Pewnie, jeżeli tęsknisz za nim. Wkrótce może być za późno, żeby zrobić jakikolwiek krok - starszy pan odszedł, a ja zostałam sama. Może ten pan miał rację? Co, jeśli stracę swoją szansę? Gdyby było za późno na jakikolwiek krok?

Każdy dzień mija szybko. Tęsknię za nią. Chciałbym znów mieć ją przy sobie, ale nie mogę. Chcę, żeby była bezpieczna. Jeśli to miałoby oznaczać koniec, to niech tak będzie. Ważne, że jest bezpieczna. Muszę pooddychać świeżym powietrzem. Uspokoić się.

Kierowałem się do parku. Tam zawsze znajdę wyciszenie. Ustałem obok dużego drzewa, lekko oparłem się o nie. Zauważyłem stojącą panią przy stawie. Chyba płakała. Opierała się o swoją laskę. Zrobiło mi się jej szkoda, ale co ja mogę zrobić?

- Dzień dobry, wszystko w porządku? - zapytałem, kiedy ustałem blisko niej. Spojrzała na mnie i otarła łzę z policzka

- Dzień dobry, tak wszystko w porządku. Tylko... ach nie będę zawracała ci tym głowy.

- Chętnie wysłucham.

- Tutaj zginął mój mąż. Mieliśmy wtedy po trzydzieści pięć lat. Pokłóciliśmy się. Osądzałam go o zdradę. Gdybym dała mu szansę wyjaśnienia, to nie zmarłby. Kiedy odbiegałam od niego, on poślizgnął się i wpadł do tego jeziora. Nie dałam mu tylko dojść do słowa. Nawet nie zdążyłam odwrócić się, a on już był na dnie. Nigdy nie umiał pływać. To moja wina - teraz, jak tego słucham, jeszcze bardziej zrobiło mi się jej żal.

- Przykro mi.

- Tak, mnie też. Jeśli ci to jakoś pomoże, to wiedz, że zawsze jest czas, żeby wszystko naprawić. Zawsze jest szansa, tylko trzeba ją dobrze wykorzystać. Ja miałam ją, ale zmarnowałam.

Od kilku dni mam całkowity mętlik w głowie. Nie wiem dlaczego, ale co noc budzę się. Nie mogę spać. Wciąż myślę o słowach tamtego starszego pana 'Wkrótce może być za późno, żeby zrobić jakikolwiek krok'. Co jeśli on ma rację? Chcę, żeby Liam był obok mnie. Jeśli nawet przez to mam być w niebezpieczeństwie. Muszę się przekonać czy nie jest jeszcze za późno.

Stałam pod tymi samymi drzwiami. Zacisnęłam mocno oczy i otworzyłam je. W środku jak zawsze panował hałas, krzyki i wiwaty. Zaczęłam się przeciskać pomiędzy ludźmi. Jakoś udało mi się dotrzeć do celu. Liam prowadził walkę z Mark'iem. Nie chciałam, żeby mnie zobaczyli. Liam z każdym ciosem stawał się silniejszy. Dawał sobie doskonale radę. Mark był już nieźle pobity. W pewnej chwili sędzia rozdzielił ich

- Uwaga! Proszę o uwagę! To ostatnia walka między nimi. Jeżeli Mark przegra, automatycznie zostaje wyeliminowany! Liam, wiesz co robić, prawda? - zaśmiał się. Teraz wiem, dlaczego Mark tak bardzo chciał wygrać. Liam nie dawał za wygraną. Ostatnim ciosem powalił Mark'a na ziemię. Koniec. Liam został zwycięzcą. Sędzia zagwizdał gwizdkiem i uniósł rękę Liam'a ku górze. Właśnie w tej chwili zauważył mnie. Spuściłam wzrok na swoje buty. Kiedy zszedł, niewidzialnym gestem przywołał mnie do siebie. Podeszłam, a on złapał za moją rękę. Wolę załatwić to bez widowni. Sama poprowadziłam go do jego pokoju. Zamknął za nami drzwi. Teraz najtrudniejsze. Przełam się, [T.I].

- Liam, tęskniłam za tobą - rzuciłam się mu na szyję. Tak bardzo chciałam poczuć jego dotyk

- Ja za tobą też - złożył na moich wargach pocałunek, tak bardzo za nim tęskniłam. Nawet sobie tego nie wyobraża - Kocham cię.

- Ja ciebie też, nawet nie wiesz jak za tobą tęskniłam. Możemy nie patrzeć na moje bezpieczeństwo i po prostu cieszyć się sobą? Chcę być przy tobie, nawet jeśli moje życie będzie zagrożone.

- Wiesz, pewna pani powiedziała mi kiedyś 'Zawsze jest czas, żeby wszystko naprawić. Zawsze jest szansa, tylko trzeba ją dobrze wykorzystać', więc ja chcę to wszystko naprawić, też chcę być przy tobie, zawsze.

                                'Wkrótce może być za późno, żeby zrobić jakikolwiek krok, wykorzystaj to'