Podziękowanie ♥

Dodaję tego posta, gdyż chcę uświadomić Wam, jak jesteście dla mnie ważni.

Zacznijmy od tego, że pewnego sierpniowego dnia Dominika postanowiła napisać imagina. Smutnego, pewnie miała taki humor. Nie było to jej pierwsza praca - wcześniej założyła bloga z opowiadaniem, które okazało się być niewypałem. Napisała go i ... chciała więcej. Chciała więcej, chociaż kiedy była w pierwszych klasach podstawówki NIENAWIDZIŁA pisać. Męczyła się z długopisem w ręku, ot co. Pisała i pisała. Ale stwierdziła, że chce się podzielić tym z innymi. I założyła bloga. Poprosiła koleżankę, Agę o pomoc, bo wiedziała, że sama tego nie ogarnie. Blog był bardzo mało znany, aż do grudnia, kiedy to Dominika postanowiła dołączyć do ekipy nowe dziewczyny. Dała ogłoszenie na znanym blogu z informacjami o zespole i tak ... jej blog stał się sławny. Ona miała coraz więcej fanek i osób zachwalających jej starania.

Dzisiaj jestem szczęśliwa, że nie jestem nieśmiała. Nie potrafię pisać do szuflady, więc dzięki temu jestem tutaj teraz z Wami. To ten blog i Wy dajecie mi kopa, który pozwala mi działać. Doskonale wiem, że gdyby nie blog i pisanie byłabym innym człowiekiem. Ale nie jestem.

Jestem dziwną istotą, która pisze równie dziwne imaginy i zabiera się za opowiadanie o Borussi Dortmund, bo jest Borussen. Jestem kimś, kogo nigdy mogłyście nie poznać. Żałowałybyście? Nie wiem i może nigdy się nie dowiem. 
Jestem osobą, która potrafi wzruszyć się czytając własne prace. 
Która jest tolerancyjna, jak mocno tylko się da.
Która czasem myli prawą z lewą.
Która spełnia swoje marzenia uszczęśliwiając innych.

Jestem spełniona i to tylko i wyłącznie Wasza zasługa.
Kurczę, zaczynam płakać. Nie ze smutku. Z radości, że Was mam.

Nie chcę niczego więcej. Chcę Was - ludzi, którzy potrafią dowartościować i sprawić, że zaczynają rosnąć mi skrzydła.

Dziękuję i kocham Was. Tylko tyle, ale aż tyle.

Wasza Dominika xx