#16 Harry

Hej. Dzisiaj kolejny chłopiec (xd). Zamiast Nialla, który miał być właśnie dzisiaj dodaję Hazzę. ( z powodu dwuczęściowego imagina o nim, który był jakiś czas temu pominęłam Stylesa).


Wybiegłam z domu. Musiało do tego dojść. Biegłam przed siebie nie zważając na donośne nawoływanie ojca. Łzy zasłaniały mi świat. Chodnik oświetlały stojące w równym odstępie latarnie. Moje nogi same kierowały się w stronę mostu. W tamtej chwili nie widziałam innego wyjścia. Tylko jedno miałam w głowie. Spojrzałam w dół. Pode mną był jeden wielki strumień lodowatej wody. Otarłam policzki zimnymi dłońmi lecz to niewiele pomogło, bo na myśl o zdarzeniach sprzed kilkunastu minut z oczu popłynęły mi świeże łzy. Postawiłam jedną stopę na barierce a drugą przełożyłam poza most. Po chwili byłam całkowicie poza nim, gdy usłyszałam czyjś głos:
 - Naprawdę myślisz, że warto?
Rozejrzałam się dookoła zlękniona i dostrzegłam autora tych słów. Był nim chłopak, na oko dwudziestoletni, z brązowymi lokami na głowie.
 - A co ty możesz wiedzieć? - burknęłam w odpowiedzi.
 - Widzę, że nie tyle co ty. Zejdź. Porozmawiajmy. Może mogę ci jakoś pomóc?
 - Nikt mi nie może pomóc a tym bardziej jakiś zwykły, obcy chłopak.
 - Nie muszę być obcy. Jestem Harry - przedstawił się nastolatek.
 - [T.I].
 - Zejdziesz? - Harry wyciągnął rękę w moim kierunku. Po namyśle ją uścisnęłam .
 - Więc, [T.I] masz może ochotę na spacer?
 - Dokąd?
 - Przed siebie. Bez konkretnego celu.
 - Dobrze.
 Chodziliśmy po mało ruchliwych ulicach miasta.
 - Powiesz mi dlaczego chciałaś to zrobić? - pyta chłopak.
 - To skomplikowane i długo by o tym opowiadać.
 - Mam masę wolnego czasu. Na początek mogłabyś wytłumaczyć pochodzenie tego siniaka pod okiem.
Odruchowo dotknęłam miejsca, o którym mówił. Już nie bolało co wcale nie znaczyło, że nie było widać. Przez ten pośpiech zapomniałam okularów przeciwsłonecznych. Chłopak, widząc moje skonsternowanie, podał mi swoje.
 - Dzięki - mruknęłam niewyraźnie. To mogło wydawać się dziwne : jest już ciemno a ja idę w ciemnych okularach. - No, więc mam to od ojca - powiedziałam to tak jakby chodziło o jakiś przedmiot.
 - To znaczy, że twój ojciec cię biję?
 - Nie. To mu się zdarzyło tylko raz. Pierwszy i ostatni - Nie broń go - pomyślałam ze złością.
 - A twoja mama?
 - Najwyżej policzek i to tylko wtedy, gdy nie jest tak pijana, że aż nieprzytomna.
 - Twój ojciec też pije?
 - Jeszcze więcej niż matka. Ale akurat dzisiaj miał siły, żeby zrobić mi kolejną awanturę z cyklu: "Jesteś beznadziejna i nikomu niepotrzebna".
 Harry złapał mnie za nadgarstek i wyczuł moje blizny. Zrozumiał bez słowa. Cięłam się na początku całej tej historii. Wtedy byłam jeszcze słabsza i nie radziłam sobie z sytuacją, teraz jestem uodporniona na to co się dzieję chociaż słowa rodziców nadal mnie bolą. Loczek uniósł moją dłoń do ust i złożył na niej delikatny pocałunek.
 - Masz gdzie spędzić tę noc? - pyta cicho - Bo zgaduję, że do domu nie wrócisz?
 - Nie ma mowy o powrocie. Poszłabym do przyjaciółki, ale aktualnie nie ma jej w domu.
 - W takim razie nie masz innego wyjścia jak przespać się u mnie - rzekł Harry i nadal trzymając mnie za rękę zaprowadził do swojego domu.

Spotykaliśmy się z Harry'm przez jakiś czas jako przyjaciele aż w końcu chłopak wyznał mi miłość i ja odwdzięczyłam mu się tym samym. O rodzicach staram się zapominać i stopniowo mi się to udaję. Zaczynam od niezaproszenia ich na nasz ślub, który odbędzie się już za miesiąc. To będzie najszczęśliwszy dzień w moim życiu.

                                                                                                        ~by Agnieszka